گسترش روابط تجاری و جذب سرمایه گذاران خارجی از جمله مواردی است که کشورهای مختلف  در عصر جهانی شدن به دنبال آن می‌باشند. موضوعی که نقش کلیدی و موثری در پیشبرد فرایند توسعه و تحول نظام اقتصادی حاکم بر کشورها خواهد داشت. اما سرمایه گذاران خارجی نیز به دنبال کسب سودو منفعت بوده و همواره کشورهایی را به عنوان مقصد در نظر می گیرند که ضمن فراهم نمودن شرایط مساعد جهت افزایش سود و بهره وری از نظر قانونی نیز ثبات و امنیت کافی را داشته باشد. وجود قوانین مبهم، فقدان شفافیت و متزلزل بودن نظام حقوقی حاکم بر فعالیت‌های اقتصادی و از آن مهم تر شیوه‌های حل اختلافات از جمله مواردی است که منجر به کاهش امکان جلب سرمایه گذاران خارجی در بازار کشورها خواهد شد.

در این راستا پیش بینی سازوکارهای متعدد و البته غیر پیچیده جهت حل اختلافات ناشی از سرمایه گذاری خارجی نکته ای است که باید توسط کشورهایی که خواستار جلب این قبیل سرمایه گذاران هستند مورد توجه قرار گیرد. در حال حاضر توسل به داوری یکی از شیوه‌های پرطرفدار جهت حل اختلافات ناشی از سرمایه گذاری خارجی است، اما نگرش ها در این زمینه یکسان نیست، به عنوان مثال چین به عنوان یکی از بزرگترین جذب کنندگان سرمایه گذاری‌های خارجی حل اختلاف از طریق مذاکره و سازش را در مقایسه با داوری در اولویت خود قرار داده است.

روشی که به زعم نظریه پردازان چینی و با استناد به فلسفه چین باستان،علاوه بر  حل اختلافات، حفظ روابط دوستانه را نیز با خود به همراه خواهد داشت. اما رویه در اتحادیه اروپا و ایالات متحده آمریکا متفاوت است ، بر خلاف چین، مراجعه به داوری و دادرسی نه تنها مورد نکوهش قرار نگرفته  بلکه بسیار هم از آن استقبال شده است . در این راستا آشنایی با مقررات و نگرش‌های متعدد و مختلف کشورها بخصوص کشورهایی که مقصد امنی برای سرمایه گذاری هستند، نقش موثری در پیش بینی و انجام  برنامه ریزی‌های مرتبط با توسعه سرمایه گذاری‌های خارجی و موفقیت در فعالیتهای اقتصادی و تجاری خواهد داشت.