بعد از انقلاب صنعتی در جهان و گسترش صنعت ، گازهای منتشره و مواد زائد حاصل از این  فعالیتها، سبب آلوده سازی هوا و محیط زندگی موجودات گردید از همین زمان بود که کم کم زمزمه حفاظت از  محیط زیست  بر سر زبانها افتاد و  دولتها شروع به  انعقاد معاهداتی در این زمینه نمودند و جوامع بین المللی حفاظت از محیط زیست را به عنوان نگرانی مشترک همه بشریت دانستند. منظور از حفاظت در اینجا مدیریت بهره برداری و استفاده انسانی از زیست کره  است بطوریکه ضمن تامین حداکثر منافع پایدار نسل امروز، توان و ظرفیت آن برای برآورد نیاز های مادی و معنوی نسل های آینده نیز حفظ گردد .بنابراین حفاظت طیف وسیعی از فعالیت های مثبت و ایجابی مشتمل بر حفظ، نگهداری، بهره برداری معقول و پایدار، احیاء و بهسازی و ارتقاء محیط زیست طبیعی می‌باشد. حفاظت منابع زنده بطور خاص در رابطه با گیاهان، جانوران، میکروارگانیسمها و عناصر غیر زنده وابسته به محیط زیست  را در بر می‌گیرد .

حفاظت از منابع زنده دارای سه هدف عمده زیر می‌باشد:

 الف – حفظ ونگهداری از فرایند های اکولوژیک اساسی و سیستمهای حیاط بخش نظیر احیاء و حفاظت خاک، بازیابی مواد غذایی و پاکسازی آبهایی که برای بقاء بشر و امر توسعه کاملاً ضروری است.

ب- حفظ تنوع ژنتیکی که تمام برنامه های تکثیر و پرورش لازم برای حفظ و اصلاح گیاهان زراعی و حیوانات اهلی، پیشرفت های علمی‌، ابداعات و نوآوری های فنی و بقای بسیاری از صنایع که در اصل از منابع زنده استفاده می‌کنند به آنها وابسته است.

 ج-تضمین بهره برداری پایدار از گونه ها و اکوسیستمها ( بویزه ماهیان و سایر حیات وحش، جنگل ها و اراضی مرتعی )که میلونها جامعه روستایی و همچنین صنایع را تامین و تغذیه می‌کند.

استراتژی جهانی حفاظت که در معاهدات بین المللی زیست محیطی آمده است  به قصد انگیزش و امعان نظر بیشتر به مدیریت منابع زنده و فراهم آوری خط مشی و رهنمود های برای چگونگی تحقق و اجرای آن  در ارتباط با سه گروه عمده زیر تهیه شده است:

• سیاستگذاران دولتی و مشاوران آنها


• دست اندرکاران حفاظت و سایر افرادی که مستقیماً با منابع زنده سر و کار دارند


• مجریان امور توسعه نظیر واحد ها و موسسات ذیربط در امور توسعه صنعت، بازرگانی و اتحادی های تجاری .

معاهدات زیست محیطی جهانی توسط دولتهای عضو معاهده باید با حسن نیت اجرا گردد ( به موجب ماده 26 معاهده ی 1969 « هر معاهده ی لازم الاجراء طرف ها را ملتزم می‌کند و باید توسط آنها با حسن نیت به اجرا در   آید­» ).

اصل حسن نیت بر تمامی‌روابط حقوقی بین المللی  سیطره دارد و اساساً به معنای درستکاری و پاکدستی و وفای بعهد تابعان حقوق است .این اصل در حقوق معاهدات اهمیت بسیار دارد. ماده 18 معاهده ی 1969 به معنای خود داری از هر عملی که موضوع و هدف معاهده را زائل سازد، گرفته است.

تصمیمات زیست محیطی که در حوزه های محلی و یا در سطح بین المللی گرفته میشود همیشه خوشایند صاحبان صنایع، کشاورزان، جنگل نشینان که در این گونه فعالیت ها سرمایه گذاری کرده اند نیست . در آغاز دهه 70 که مساله محیط زیست مورد توجه جوامع بین المللی قرار گرفت، مقاومت های فراوانی از سوی گروه های مشخصی که نشان از منافع اقتصادی داشت آشکار شد و در برخی از موارد با پافشاری آنها، تصویب لوایحی از طریق مراجع ذیصلاح امکان پذیر نشد.کوشش و تلاش آنان در پارلمان اروپا و دیگر نشست های بین­المللی، در جهت ممانعات و یا به تاخیر انداختن اجرای طرح هایی که اقدامات حمایتی را در بر داشت از موارد قابل ذکر است.ولی امروزه سعی بر این است تا با ایجاد سازو کارهایی از قبیل حمایت های تشویقی دولتها را به سوی حفاظت از محیطهای زیستی ترغیب نمود.

در این کتاب سعی بر آن است تا علاوه بر شناخت معاهدات زیست محیطی در سطح بین المللی، سازو کار های نظارت بر اجرای آنها توسط دولتها مورد بررسی قرارگیرد . این مبحث نه ضمانت اجراست و نه مسئولیت، فقط این است که دولتها برای تشویق و تضمین اجرای  تعهدات خود در قبال معاهدات زیست محیطی، توسط یک سلسله سازوکارها مورد نظارت واقع می‌شوند . در این کتاب، این سازو کار ها، کارکرد و اهمیت آنها، همچنین نقشی که در کمک به تحقق این اهداف معاهدات زیست محیطی ایفا می‌کنند، مورد بررسی قرار می‌گیرد. با توجه به گستردگی این سازو کارها و تنوع معاهدات زیست محیطی، در این کتاب بر معاهدات مربوط به حفاظت  محیط زیست طبیعی  و تنوع زیستی تمرکز خواهد شد.

هدف از این کتاب، شناخت محیط های اجرای تعهدات زیست محیطی، شناخت انواع سازوکار های نظارت بر اجرای تعهدات زیست محیطی ، نوع کارکرد و اثر گذاری ساز وکارها در اجرای تعهدات زیست محیطی و در آخر تاثیر ساز و کار های مذکور بر تحقق این اهداف بررسی خواهد شد.