با پایان چنگ سرد ، شورای امنیت سازمان ملل عهده‌دار نقش اصلی در امر انجام تحقیقات در خصوص فجایع بین‌المللی گردید. البته، شورای امنیت تنها در خصوص 11 کشور از بین 92 کشوری که در این مقطع تجربه‌ی وقوع فجایع در قلمرو خود را داشته‌اند، مجوز تحقیقات را صادر کرده است.

این کتاب به بررسی دلایل این نابرابری می‌پردازد و بدین منظور ابتداً به چرایی عدم پرداختن مطالعات انجام گرفته در خصوص فجایع، به نحوه‌ی کار شورا در این حوزه و عدم ارائه‌ی توضیح از سوی این دسته از مطالعات برای چرایی عدم صدور مجوز تحقیقات خواهد پرداخت. این کتاب با کمک سوابق تاریخی، انجام مصاحبه با اشخاصی که در مذاکرات شورای امنیت پیرامون وقایع حضور داشتند نشان می‌دهد که فرایند اتخاذ تصمیم از سوی شورا در خصوص انتخاب فجایعی که در مورد آن‌ها لازم است تحقیقات انجام گیرد یک پروژه‌ی جمعی^[1] است که علت آن را تنها می‌توان با مطالعه‌ی فرایند تصمیم‌گیری در شورا درک نمود. به جهت وجود محدودیت‌ها بر سر فرایند کاری شورای امنیت، مجوز تحقیقات تنها پس از (1) طرح موضوع فجایع از سوی یک دیپلمات در صحن شورای و (2) حمایت کمیسیون مستقل تحقیق از انجام تحقیقات و (3) موافقت اعضای شورا با متن قطعنامه‌ی ناظر بر امر تحقیق، صادر خواهد شد.

این کتاب به بررسی تصمیمات نهفته در پس هر یک از این مراحل پرداخته و نشان می‌دهد که چگونه فرایند تصمیم‌گیری هادی اقدامات اعضاء شورای امنیت بوده و آن را تحت تأثیر قرار می‌دهد. با چنین مطالعه‌ای می‌توان به چرایی عدم پرداختن شورا به تمامی فجایع پاسخ داد.

کریستودوالوس کااوتزانیس^[2]، دارای مدرک دکترا از دانشکده علوم سیاسی دانشگاه کلمبیا[3] استمفورد، ایالت کانکتیکت، ایالات متحده آمریکا.^[4]