پیشگیری از وقوع جرم به عنوان جدیدترین رویکرد جرم شناختی و موثرترین راه مبارزه با جرم،امروزه جایگاه بس ارزشمندی در سیاست جنایی کشورها به خود اختصاص داده است.این جایگاه بلند در اثر ناکامی آموزههای کیفری و حتی دیدگاههای جرم شناختی علت شناسی و سایر تئوریهای جرم شناختی و شناخت ماهیت بزهکاری و عوامل موثر بر آن و در نتیجه کنترل بزهکاری بوده است.اندیشه پیشگیری از جرم نه تنها در دیدگاههای کلاسیک و نئوکلاسیک حقوق کیفری،بلکه در نظامهای سنتی حقوق کیفری نیز مطرح بوده است.

ترس از رنج و عذاب ناشی از کیفر،نه تنها برای مرتکب جرم،بلکه برای دیگران نیز که اندیشههای مجرمانه در سر می‌پرورانند،یک عامل بازدارنده محسوب می‌شده است و به همین دلیل بوده است که همواره شدت مجازات با اهمیت جرم و خطراتی که به دنبال داشته است،هماهنگ می‌گردیده است.ناتوانی و عقیم بودن حقوق کیفری در مبارزه اصولی و ریشه ای با بزهکاری و بی نتیجه ماندن پیشگیری کیفری از وقوع جرم موجب پدید آمدن رویکردهای جدیدی در مبارزه با این پدیده نامطلوب انسانی و اجتماعی شده است که تماما ریشه در مفاهیم و آموزههای جرم شناختی دارد. جرم شناسی که با مطالعه یوزیتویستی پدیده مجرمانه پا به عرصه وجود گذاشت،پس از طی فراز و نشیبهای متعدد در زمینه علت شناسی این پدیده و چگونگی مبارزه با آن،امروزه به ساحل امن جرم شناسی پیشگیری[1] رسیده است.