صنعت فضا در قرن بیست و یکم به رقابتی نفس گیر میان دولت ها تبدیل گشته است به طوری که صرفنظر از جایگاه اقتصادی و صنعتی سعی در ارتقای خود در این صنعت دارند. این در حالی است که دامنه های فضا (اگر مرز و محدوده ای برای آن کشف گردد) بسیار بیش از امکان رصد و دستیابی به آن توسط بشر می باشد . لیکن محدودیت های مادی و فیزیکی فضای ماورای جو در دسترس بشر علی الخصوص محدودیت های موجود در زمینه ی استفاده از زمین و مدارهای آن موجب می گردد که دولت هایی که زودتر در این رقابت اقدام نموده و در این حوزه بر دیگران پیشی گرفته اند اقدام به ساخت دیواری بلند نمایند که در آینده ای نه چندان دور دیگر دولت ها را دیگر یارای عبور از آن نیست. صنعت مذکور با رشد چشمگیر خود توانسته است در مدت زمان کوتاهی که از تولدش می گذرد به سرعت راه را بر حل بسیاری از مشکلات بشر بر زمین بسیار هموارتر از گذشته نماید. این یک حقیقت غیرقابل انکار است که در عصر کنونی، دانش فضایی به عنوان نیازی جدی، یکی از معیارهای اساسی پیشرفت و توسعه کشورها قلمداد می‌شود. اهمیت این موضوع هنگامی نمایان‌تر می‌شود که بدانیم این تکنولوژی از جمله فناوری‌های راهبردیِ کشورهای پیشرو در این زمینه به حساب می‌آید. دستاوردهایی از قبیل سنجش از راه دور، تصویربرداری هاي دقيق از زمين و اعماق آن، شناسایی، ناوبری و موقعیت یابی، ماهواره­ای مخابراتی، امکان پخش مستقیم برنامه های تلویزیونی، پیشبینی تغييرات اقليمي و وضع هوا برای مقاصد کشاورزی و عمومی و دهها كاربرد اساسي ، همگی دارای ویژگی استراتژیک برای کشورهای صاحب نام در عرصه فضا هستند و در ارتقای اقتدار و امنیت ملی كشورها نقشی بی بدیل دارند.

روند رشد قواعد و مقررات حقوقی در اولین گام های عمر کوتاهی که حقوق بین الملل فضا نسبت به دیگر شاخه های این علم دارد بسیار سریع بوده است. با این وجود علی الخصوص در دو دهه ی اخیر نه تنها دولت ها در نیل به توافق های جزئي تر کمتر توفیق یافته اند بلکه رشد فناوری فضایی نیز چنان شتابی را تجربه می نماید که با چند برابر شدن سرعت هنجارسازی رسمی بین المللی در خصوص مقررات فضایی نیز همچنان فناوری با فاصله ی بسیار حقوق را به دنبال خود خواهد کشانید.

 جمهوری اسلامی ایران نیز نهمین کشور عضو باشگاه فضایی جهان است و پیشرفتهای علمی کم نظیر صورت گرفته در این زمینه در کشور آن چنان شناخته شده و در معرض توجه همگان است که بی نیاز از توضیح به نظر میرسد. اما بر هیچ صاحب نظری پوشیده نیست که دستیابی به فناوری و علوم فضایی به تنهایی برای کاوش و بهره برداری مؤثر و حداکثری از فضای ماورای جو کافی نیست، بلکه ایجاد بسترهای حقوقی لازم و توضیح و تبیین چارچوبهای هنجاری حاکم بر فعالیتهای فضایی نیز از جمله ملزومات انجام مطلوب فعالیتهای فضایی در عصر حاضر است.

با این وجود متأسفانه باید اذعان کرد که آهنگ حرکت حقوق بین الملل فضا در کشورمان بسيار كند و بطئي بوده و  روی هم رفته، حقوق فضایی هم در سازمانهای متولی فعالیتهای فضایی و هم در دانشگاههای کشور مورد کم لطفی شديد قرار گرفته است. تعداد کتب و مقالات به چاپ رسیده در سطح کشور در این زمینه بسیار اندک است و به هیچ عنوان درخور دستاوردهای فنی و علمی ایران به عنوان کشور پیشتاز در منطقه جنوب غرب آسیا نیست. و دانشگاههاي مهم كشور اصولا كمتر اهميت ورود در اين عرصه را يافته اند. این در حالی است که غفلت مذکور سبب گردیده است حقوق داخلی کشور هم در زمینه ی فضا شاهد کمبود عمیق قانون و قواعد (اگر نتوان گفت فقر) در این زمینه باشد. فقدان حتی یک ماده قانون ملی فضایی در کشور گواه روشن بر این مدعاست.

اينجانب كه از چند سال پيش و به دنبال طرح ادعاي جمينگ از سوي اتحاديه اروپا دركوپوس - وين (كميته استفاده صلح آميز از فضاي ماوراي جو)  مسئوليت پيگيري حل و فصل را بر عهده گرفته و در جلسات متعدد اين كميته و نيز (ITU) در ژنو شركت داشتم از نزديك با اين واقعيت بسيار تلخ مواجه شدم كه مسئولان اجرائي كشور و نيز مراكز دانشگاهي كشور تا چه حد در اين حوزه غفلت كرده اند . 

بر اين اساس ترجمه ی منابع و اسناد اصلی حقوق بین الملل فضا اولین گام در راستای افزایش علاقه و آگاهی علاقه مندان بالقوه ی این حوزه و اقدامی مؤثر در جهت ایجاد بستر مناسب برای قاعده مندسازی صنعت فضا در کشور و قانون نویسی برای آن می باشد. ضمن آنکه افزایش فاصله ی فناوری و حقوق در کشور در حوزه ی فضا بدون شک پیشرفت های کنونی و آینده را نیز با اختلال مواجه خواهد نمود چرا که صنعت فضا از اساس یک صنعت فراملی و بین المللی بوده و هست و خواهد بود و بدون آگاهی از اقتضائات و مقررات بین المللی فعالیت های مذکور و  عدم چارچوب دهی به فعالیت های فضایی چه بسا موجب مسئولیت بین المللی برای کشور در آينده خواهد بود.

از این رو مترجم  بر آن گردیده است تا با انجام جستجویی جامع، منابع ارزشمند موجود در این حوزه از حقوق بین الملل را شناسایی نموده و با بهره گیری از نیروهای متخصص و هماهنگی ترجمه‌های اندک موجود و البته تغییر حتی برخی عبارات مصطلح به ترجمه‌ی مطلوب‌تر اقدام به ترجمه فاخر این آثار نماید.

کتاب پیشرو با عنوان «رساله ای در حقوق فضا» از جمله کتب برجسته منتشر شده  در سالهای اخیر است که توسط دو تن از اساتید با سابقه و بنام در این حوزه به رشته تحریر درآمده است. از ویژگیهای این کتاب جامعیت مباحث مطروح در آن است. توضیح آنکه فصول هجده گانه این اثر را میتوان در دو گروه کلی تقسیم بندی کرد. در قالب گروه نخست، تلاش نویسندگان بر آن بوده است تا به مباحث سنتی و پایه ای حقوق فضا مانند بحثهای تاریخی (فصل نخست)، منابع حقوق فضا (فصل دوم)، معاهدات تنظیم کننده فعالیتهای فضایی (فصول سوم، چهارم و هفتم)و استفاده صلح آمیز از فضای ماورای جو بپردازند. البته شایان ذکر است که در همین حوزه ي کلاسیک نیز نویسندگان از پرداختن به آخرین تحولات و عملکرد اخیر دولتها غافل نمانده اند.

اما دیگر فصول این نوشتار به بررسی و تعیین مباحث جدیدتر مطرح در عرصه حقوق فضا مانند سامانه های راهبری بین المللی فضایی (فصل دوازدهم)، چالشهای حقوقی مربوط به سنجش از راه دور (فصل سیزدهم)، تعامل فعالیتهای فضایی و تجارت بین الملل (فصل چهاردم)حفاظت بین سیارهای و جستجوی هوش فرازمینی (فصل هفدهم) پرداخته است.