ارتباطات ماهواره­ای در جهان کنونی، خود را از «امکان و امتیاز» به «یک ضرورت» تبدیل نموده است. این تحول علی­الخصوص در سال­های اخیر موجب شده است که ماهواره و فناوری­های مرتبط با آن از یک پدیده­ی منحصر به چند دولت خاص به یک پدیده­ی بین­المللی با ضرورت کنترل بین­الدولی تبدیل گردد. آنچه که ما را امروز از این حقیقت بسیار دور می­سازد تلاش برای کنترل این پدیده و روابط ناشی از آن در محدوده­ی مرزهای ملی می­باشد و امروز هر چه بیشتر از آزمودن آن می­گذرد بیشتر به کم­حاصلی روش­های محدود کنترل پی می­بریم. شاید یکی از دلایلی که تاکنون ما را از عرصه­ی ورود به ریشه­های ارتباطی پیرامون ماهواره و مذاکره­ی بین­المللی در خصوص آن باز داشته است «عدم شناخت» کامل نسبت به سازکار­های بین­المللی می­باشد که گردانندگان بین­المللی این فناوری جهانی با توسل به آنها به اداره­ی ارتباطات جهانی می­پردازند. در وصف انفعال ما در این کهکشان همین بس که هنگامی‌که تمامی‌شبکه­های ماهواره­ای جمهوری اسلامی‌ایران به موجب تحریم­های غیرقانونی یکجانبه­ی ایالات متحده­ی امریکا مورد قطع قرار گرفته بودند جمهوری اسلامی‌ایران حتی یک نماینده­ی دائم در سازمان بین­المللی ارتباطات از راه دور ماهواره­ای- ایتسو ، سازمانی که ایران خود از بنیانگذاران آن بوده و سال­ها نیز در آن عضویت دارد، نداشت.[1]

تجربیات چندساله­ی حضور اینجانب در اجلاس­های بین­المللی و مراجع مختلف ماهواره­ای اعم از کمیته­ی استفاده­ی صلح­آمیز از فضای ماوراءجو سازمان ملل _کوپوس(COPUOS) _، اتحادیه بین­المللی ارتباطات از راه دور (ITU)، تلاش در راستای رفع قطعی شبکه­های ماهواره­ای جمهوری اسلامی‌ایران وهمچنین مذاکره با شرکت­های بزرگ ماهواره­ای از جمله اینتل­ست، یوتل­ست، عرب­ست  و ... حاکی از این حقیقت بود که تا چه حد در شناخت مبانی حقوقی سازمان­های بین­المللی غفلت شده است متاسفانه نه مراکز دانشگاهی و نه نهادهای ذیربط توجه جدی به این موضوع نشان نداده­اند.

بر پایه­ی این نیاز کتاب «تکامل سازمان­های ماهواره­ای بین­الدولی» که چکیده­ی دسترنج پژوهشگران و مسئولین اجرایی است که هر یک در بخش مورد مطالعه از سرآمدان جهان به شمار می­روند به عنوان اوّلین و شاید بزرگترین گام در راستای شناخت جزئی فضای بین­المللی ماهواره ورای آنچه به صورت سنتی (و شاید بتوان گفت قدیمی) از حقوق سازمان­های بین­المللی، معاهدات و حقوق فضا می­شناسیم مورد توجه و بعدها ترجمه­ی اینجانب قرار گرفت. این اثر که بزرگترین شاهراه­های ماهواره­ای جهان، شخصیت حقوقی بین­المللی آنها و روابط پیرامونیشان را به صورت جزء به جزء مورد بررسی قرار می­دهد می­تواند همچون چراغی روشنگر راه پژوهشگرانی که در این زمینه به مطالعه خواهند پرداخت و نیز مسئولین اجرایی  که به اطلاعات مذکور در ادبیات فارسی نیاز مبرم داشته امّا همچون خود بنده هر چه می­جویند کمتر می­یابند قرار گیرد.

آنچه که به نظر نگارنده از ترجمه و مطالعه­ی منابعی اینچنینی می­تواند در ادامه­ی این راه مؤثر افتد احساس نیاز به وجود عزم راسخ میان مردم و مسئولین در این حوزه می­باشد.

آنچه که تاکنون با بی­تفاوتی تمام از کنار آن عبور شده است آن است که فضای ماوراءجو و علی­الخصوص فناوری ماهواره به دلیل محدودیت­های موجود جغرافیایی و ذاتی فضای ماوراءجو توسط بازیگران فعلی این عرصه همچون دیواری در حال ساخته شدن در برابر دولت­ها و ملت­هایی است که هنوز ضرورت آن را درک نکرده و در راستای اعتلای خود در این بازار جهانی که در دهه­های آینده از بازار آب کم­اهمیت­تر نخواهد بود می­باشد. در این میان هر چه این دیوار در برابر کوتاهی­های ما بیشتر سر به آسمان نهد فردا روز عبور از برابر آن برای ما صعب و چه بسا ناممکن خواهد گردید. باشد که ضمن جلب نظرات و انتقادات مخاطبین گرامی‌و فرهیخته، اثر پیش رو اثری ولو ناچیز در بیداری عزم باستانی ایرانی و اسلامی‌در حوزه­ی فضای ماوراءجو قرار گیرد.