از آن جا که اساس شرط داوری مبنی بر رضایت طرفین است، طرفین تا حد زیادی قادرند، شکل و شیوه‌ی داوری را خود طراحی نمایند. اولین و مهم‌ترین فرصت طرفین در به اختیار گرفتن روند داوری، هنگام تنظیم شرط داوری پدیدار می‌شود و در این روند، طرفین از آزادی زیادی برای مهندسی داوری به دلخواه خود بهره‌مندند. با وجود این، در تنظیم شرط داوری ملزومات زیادی باید رعایت گردد و مقررات خاصی نیز باید لحاظ شود که تبعاً این مقررات باید در نهایت وضوح نوشته شود. به‌علاوه یک شرط داوری را می‌توان در اشکال بسیار متفاوتی تنظیم نمود. با این حال باید توجه داشت، شکل واحدی از شرط داوری که قابل تسری به تمامی موقعیت‌های قراردادی باشد وجود ندارد.[1]هر شرط باید به قدری دقیق طراحی شود که با ملزومات منحصربه‌فرد یک موقعیت خاص تطابق یابد. این ملزومات شامل انواع دعاوی، احتیاجات خاص طرفین و قانون حاکم می‌شود. به این دلیل که شرط داوری یکی از آخرین شروط در تنظیم قراردادهاست و بعد از توافق طرفین بر شروط اصلی تنظیم می‌گردد، غالباً طرفین از شروط استاندارد استفاده می‌کنند و یا به طرفی که دارای قدرت چانه‌زنی بیشتری است اجازه می‌دهند تا محتوای شرط را دیکته کند.[2]

علاوه بر شرط داوری موجود در یکایک قراردادها، شرکت‌ها ممکن است سیاست خاصی را در گنجاندن شرط داوری و دیگر طرق جایگزین حل‌وفصل اختلافات دنبال کنند. اغلب شرکت‌ها قراردادهای گوناگونی در اختیار دارند از جمله قراردادهای مصرف‌کننده، توافقات خدماتی، بیع، توافقات مختلف تجارتی (گاهی اوقات با رقیب) و همچنین توافقات ویژه از جمله پروژه‌های بزرگ و خرید و فروش دارایی شرکت.

طرفین یک قرارداد بین‌المللی ممکن است نسبت به طراحی ساختار داوری بیشتر تمایل نشان دهند. اولین و مهم‌ترین فرصت برای طرفین قرارداد برای تأثیرگذاری در فرآیند داوری، تنظیم شرط داوری است. به منظور نیل به این مهم، طرفین قرارداد دارای آزادی عمل زیادی در مهندسی ساختار داوری هستند. در این موارد تفکیک شروط مهم از دیگر شروط توسط مذاکره‌کننده الزامی است.