مفهوم حقوق بشر همواره سیر تکاملی خویش را پیموده است و پیشرفت های عمده­ای نیز بعد از وقایع هولناک جنگ جهانی دوم در زمینه حقوق بشر به دست آمد. انتشار جهانی منشور ملل متحد (مصوب 1945 ) و در پی آن، تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر ( مصوب 1948 ) راهگشای عصر نوینی از تعهد بین المللی به آزادی‌ها و کرامت انسانی بود.

با وجود موانع و مشکلات در زمان تکوین قواعد بین المللی مرتبط با حقوق بشر و نیز کاهش علایق مشترک جامعه بشری به پویایی و اقدامات مؤثر در جهت تحقق حقوق بشر و توسعه انسانی، ظهور نسل های سه گانه حقوق بشر فراهم گردید. از جمله این نسل‌ها که در سایه اقدامات و تعهد گروه های عمده جامعه بشری اعم از سازمان های دولتی و غیردولتی ظاهر و به تحقق همگانی حقوق بشر و توسعه انسانی می‌انجامد، «حقوق همبستگی» است. این حقوق، در برگیرنده حقوقی است که رعایت آن به تحقق توسعه انسانی در همه ابعاد می‌انجامد. در حقوق همبستگی آنچه واجد اهمیت است و از طرفی، مورد درخواست همه جهانیان به عنوان آرزویی برای هر فرد بشری به شمار می‌رود، «حق بر محیط زیست» است.

امروزه حقوق محیط زیست از لحاظ گستره ی پوشش، فراگیرتر شده و در همه شئون و ابعاد زندگی بشری ساری و جاری شده است. هرچند حقوق محیط زیست با وجود دستاوردهای زیست محیطی سبب رونق سرمایه های مادی و معنوی بشری گردیده اما در چند دهه گذشته، افزایش آگاهی های عمومی نسبت به تهدید حوزه محیط زیست، به تقاضا برای حمایت حقوقی از طبیعت محیطی آن انجامیده است که رفاه افراد بشری به آن بستگی دارد. از جمله تلاش هایی که در باب حق محیط زیست انتظار اجتماعی را بر آورده ساخته است، به رسمیت شناختن (حق محیط زیست مناسب) در حقوق بشر بود. برخورداری از حق محیط زیست، وابسته به تمام حقوق بشر و توسعه، وابسته به حفظ محیط زیست است با این وجود، هنوز حق محیط زیست پایدار بطور عمومی از سوی جامعه بین المللی به رسمیت شناخته نشده است و این حق تنها در صورت توجه و احترام کلیه اعضاء جامعه بین المللی محقق خواهد شد و صرف توجه به اقدامات ملی نمی‌تواند در این خصوص راهگشا باشد. ماده 1 اعلامیه استکهلم (مصوب 1972)، ضمن اعلام رابطه قطعی بین حقوق بشر و حفاظت از محیط زیست، مقرر داشته است: «انسان‌ حقوقي‌ بنيادي‌ نسبت‌ به‌ آزادي‌، مساوات‌ و شرايط‌ مناسب‌ و زندگي‌ در محيطي‌ كه‌ به‌ او اجازه‌ زندگي‌ با وقار و سعادتمندانه‌ را مي‌دهد، دارد و مسئوليت‌ حفظ‌ و بهبود محيط‌زيست‌ براي‌ نسل‌ حاضر و نسل‌هاي‌ آينده‌ را به‌ عهده‌ دارد.»

‌‌از آغاز دهه 1970 میلادی، با تعریفی که از حق محیط زیست سالم وجود داشته است، این حق، به عنوان حقی اساسی در نسل سوم حقوق بشر (حقوق همبستگی) مورد توجه واقع شده و پیشنهادات مشابهی در عرصه بین المللی به صورت تدوین مقرراتی در اسناد حقوق بشر در خصوص این حق مطرح شده است هر چند، اسناد حقوق بشری بین المللی، هنوز حاوی مقررات خاصی راجع به حمایت از حق محیط زیست نیستند جز برخی اسناد منطقه ای.

خوشبختانه همایش بین المللی محیط زیست و حقوق بشر برای اولین بار در سال 1388 در ایران برگزار شد که اساتید صاحب نظری در این همایش شرکت داشتند. به لحاظ مفید بودن مجموعه مقالات مطرح شده در این همایش برای محققان و دانشجویان رشته های مرتبط، مترجمین اقدام به ترجمه آن نموده اند. کوشش مترجمین بیش از هر چیز بر ترجمه دقیق کتاب معطوف بوده و همچنین، سعی شده تا آن جا  که ممکن است مفاهیم و مطالب به شیوه ای ساده و روان بیان گردد. از صاحب نظران و متفکران تقاضا داریم ما را در هر چه پربارتر کردن و نضج ترجمه این کتاب یاری فرمایند و هرگونه سهو و قصوری را با بزرگواری و کرامت خویش بر ما ببخشند.